Ο Βασίλης Λεβέντης δεν ήταν ποτέ στην πολιτική σκηνή, αλλά στις εσχατιές των παρυφών της. Τα τελευταία 30 χρόνια κερνούσε σουβλάκια πιτσιρικάδες για να κάνουν γκράφιτι στους τοίχους...
της πόλης το «ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ» -επιγραφές που ομολογουμένως ήταν περισσότερες από τις ψήφους που έπαιρνε-, έριχνε κατάρες για καρκίνους στους άλλους πολιτικούς αλλά παρ' όλα αυτά έπεφτε μέσα σε προβλέψεις για την πορεία της χώρας.
Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Η διαδρομή αυτή λοιπόν, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Είχε ύβρεις, χλεύη, πίτσες από δημοσιογράφους, και πολλές άλλες cult στιγμές. Φταίνε και αυτοί που τον αδίκησαν, φταίει όμως και ο ίδιος. Γιατί όπως μου έχει μάθει και ένας πολύ καλός συνάδελφος, «ο καθένας φτιάχνει την τύχη του μόνος του».
Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων σήμερα, για πρώτη φορά στην ζωή του βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τις ημέρες μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, ο Βασίλης Λεβέντης θα ανέβει για πρώτη φορά στην ζωή του στο βήμα της Ελληνικής Βουλής. «Και γιατί να μην μπει», θα πει κάλλιστα ο αγανακτισμένος ψηφοφόρος που έρχεται να ψηφίσει για 6η φορά σε έξι χρόνια (όσες δηλαδή θα ψήφιζε σε 24(!) εάν το πολιτικό σύστημα δεν καρκινοβατούσε). «Εδώ μπήκαν άλλοι, κι άλλοι», θα συνεχίσει ο ίδιος. Και δίκιο θα έχει.
Σίγουρα σε ένα κοινοβούλιο στο οποίο συναντάς νεοναζί, ψεκασμένος ακροδεξιούς, δραχμολάγνους, σταλινιστές κομμουνιστές, απογόνους πολιτικών, ανεπάγγελτους, ρουσφετολόγους, φαύλους, γραφικούς, άφαντους και κάθε άλλο φρούτο που θέλει να ονομάζεται πολιτικός, ο Βασίλης Λεβέντης ίσως μοιάζει για μερικούς με όαση. Θα είναι όμως;
Εν μέρει, εκφράζω την σιγουριά μου πως οι ιδέες του θα είναι πολύ πιο χρήσιμες από αυτές του των ΣΥΡΙΖΑίων, Στάθη Παναγούλη και Βασίλη Διαμαντόπουλου, που εύχονταν συναντήσεις σε γουναράδικα, της Νεοδημοκράτισσας Μαρίας Σταυριανού-Σόδη η οποία έγινε βουλευτής με 243 ψήφους, του Χρυσαυγίτη Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση που έγινε γνωστός από τις... κατακρημνίσεις πάγκων σε λαϊκές, ή του πρώην Νεοδημοκράτη βουλευτή Άρη Σπηλιωτόπουλου ο οποίος δεν μιλούσε ποτέ, ποτέ όμως.
Ο Βασίλης Λεβέντης έχει κάνει σαφώς μία μεταστροφή η οποία ευτυχώς για τον ίδιο τον έφερε στο σημείο που είναι σήμερα. Έχει αφήσει πίσω του τις κατάρες για καρκίνο, τις εκρήξεις στην τηλεόραση και κάθε άλλη cult αντίδραση. Έχει αφήσει πίσω του τους πιτσιρικάδες με τα σουβλάκια. Πλέον οδεύει με όχημα τις... προφητείες του (προβλέψεις που έκανε προ πολλών ετών οι οποίες επαληθεύτηκαν που σαρώνουν στα social media) και φυσικά την ταπεινότητα που του προσδίδει η δημόσια παραδοχή ορισμένων ανθρώπων πως τον αδίκησαν και πλέον τάσσονται με το μέρος του όπως ο γνωστός σε όλους μας, Γιώργος Μητσικώστας ο οποίος στις τελευταίες εκλογές δεν δίστασε να γίνει (τουλάχιστον socialmediaκά) ο πρωτεργάτης της κάθαρσης του ονόματος «Βασίλης Λεβέντης».
Εμείς όλοι μας γνωρίζουμε τον Βασίλη Λεβέντη. Και από την καλή και από την ανάποδη. Ορισμένοι μάλιστα είναι διατεθειμένοι να τον στηρίξουν με την ψήφο τους. Αυτό που δεν ξέρουμε όμως είναι τους υποψηφίους βουλευτές του. Και εάν όχι αυτούς, μιας και τώρα ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος, δεν ξέρουμε τουλάχιστον ούτε έναν που να βρίσκεται στο στενό του περιβάλλον και να έχει εκφράσει δημόσιο λόγο.
Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα προσωποπαγές κόμμα το οποίο αποκομίζει όφελος λόγω του ρεύματος για αναζήτηση νέων προσώπων. Πόσο καλό είναι αυτό δεν μπορώ να ξέρω. Εάν πάρουμε παράδειγμα από τον Χρήστο ο Ευαγγελινό (προσωπικότητα-καρικατούρα που στο παρελθόν πρωταγωνιστούσε στις εκπομπές της Αννίτας Πάνια) ο οποίος ήταν υποψήφιος με την Ένωση Κεντρώων στις προηγούμενες εκλογές τότε δεν έχουμε και πολλές ελπίδες.
