Τους ακολούθησε από τη Μυτιλήνη μέχρι το Βερολίνο. Πέρασε μαζί τους ώρες αγωνίας, πείνας, πόνου. Η φωτορεπόρτερ, Μάρω Κουρή, αποτύπωσε το ταξίδι εννέα Σύρων προσφύγων προς τη δική τους γη της επαγγελίας...
το Βερολίνο.
Όπως αναφέρει στο
αποφάσισε μετά από χρόνια ενασχόλησης με το προσφυγικό να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα.
Καταγράφει εδώ και μια δεκαετία, περίπου, τον τρόπο προσαρμογής των προσφύγων στην Ελλάδα, τις συνήθειες, τα προβλήματά τους. Απαθανατίζει δύσκολες στιγμές, στιγμές αδυναμίας.Στις αρχές Οκτωβρίου βρέθηκε μαζί με πρόσφυγες σε ένα σπάνιο οδοιπορικό προς την αναζήτηση της ελπίδας. Η ανθρωπιά και η προσφορά είναι τα φυλαχτά αυτού του ταξιδιού που διατηρούνται ανέπαφα στη μνήμη της.
Όλα ξεκίνησαν από τη Λέσβο όπου βρέθηκε με ένα φίλο εθελοντή ο οποίος βοηθούσε σύρους πρόσφυγες. Θυμάται τη συγκλονιστική ιστορία του 21χρονου Άσεμ Άσνα μαζί με τον οποίο διήνυσε δύσκολα χιλιόμετρα από τη Μυτιλήνη.
Ο νεαρός άνδρας σπούδαζε μαθηματικά στη Δαμασκό, μέχρι που ο πόλεμος ανέτρεψε τα σχέδιά του. Ο εθελοντισμός και η προσφορά δεν άργησαν να ενεργοποιηθούν μέσα του και να αισθανθεί το χρέος να βοηθήσει τους συμπολίτες του ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, είτε επρόκειτο για καθεστωτικούς είτε για αντικαθεστωτικούς. Δούλεψε κοντά σε ασθενοφόρα όπου βοηθούσε πολύ κόσμο μέχρι που επάνω σε ένα έπεσε βόμβα και εξαιτίας αυτού ο Άσεμ έχασε το πόδι του.
Ήταν 18 χρονών όταν βίωσε τον ανελέητο πόνο του πολέμου. Στην Ιορδανία, όπου τον μετέφεραν οι γονείς του, υπεβλήθη σε εγχείρηση. Δεν μπορούσε να επιστρέψει πίσω στη χώρα του, τη Συρία, αφού δεχόταν απειλές. Απειλές γιατί δεν υποστήριζε μόνο μια πλευρά, αλλά βοηθούσε όλο τον κόσμο. Αργότερα, με γονείς και φίλους αποφάσισε να ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι προς στο Βερολίνο, για μια καλύτερη τύχη.
Το τίμημα ήταν ακριβό. Έδωσε 2000, περίπου, δολάρια στο διακινητή για να περάσει στη Λέσβο με μια βάρκα που είχε ελάχιστη βενζίνη και βούλιαζε, καθώς 60 άτομα στοιβάχτηκαν εκεί. Φτάνοντας στη Μυτιλήνη τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Χαρά, αγωνία και προσμονή.
Μιλώντας για την κατάσταση που επικρατεί στη Λέσβο και τον καταυλισμό της Μόρια, η κ. Κουρή αναφέρει πως «μυρίζει θάνατος πολέμου».
»Είναι ένας καταυλισμός για μη Σύρους, δηλαδή Αφγανούς, Ιρανούς, Ιρακινούς, Κούρδους, Αφρικανούς. Εκεί προτεραιότητα έχουν οικογένειες με μωρά που μπαίνουν σε μικρά σπίτια τα οποία έχει φτιάξει ο Ερυθρός Σταυρός, η Ύπατη Αρμοστεία και άλλες ΜΚΟ Υπάρχει και κόσμος όμως που κοιμάται σε αυτοσχέδιες σκηνές μέχρι να έρθει η ώρα της καταγραφής. Αυτό μπορεί να διαρκέσει και μια εβδομάδα . Το φαγητό είναι ελάχιστο εάν δεν βοηθήσουν κάποιοι εθελοντές. Το κράτος έχει επαναπαυτεί στη βοήθεια των εθελοντών», αναφέρει η κ. Κουρή μιλώντας για μια δύσβατη διαδρομή.
Ακολουθώντας τους πρόσφυγες, η φωτορεπόρτερ πήρε μαζί τους το λεωφορείο για την Ειδομένη όπου περίμεναν όλο το βράδυ μέχρι την καταγραφή. Από εκεί πέρασαν στα Σκόπια όπου και υπήρχε τρένο με το οποίο έφτασαν στο Πρέσεβο, στα σύνορα Σερβίας – ΠΓΔΜ. Έπειτα, με λεωφορείο διέσχισαν όλη τη Σερβία και έφτασαν στα σύνορα Σερβίας – Κροατίας, στην πόλη Σιντ. Στο σερβικό σημείο των συνόρων εθελοντές από όλο τον κόσμο βοηθούσαν και προσέφεραν. Στην Κροατία όμως η ανθρωπιά έδινε τη θέση της σε συμπεριφορές απέχθειας. Προτεραιότητα για τις μαμάδες με τα μωρά δεν υπήρχε, φαγητό δεν προσφερόταν, ενώ μια ομάδα αστυνομικών, θυμάται η κ. Κουρή, προσπαθούσε να επιβάλλει την τάξη.
Μετά την Κροατία, στα σύνορα της Αυστρίας και της Σλοβενίας ένα άλλο πρόσωπο «εμφανίστηκε». Εκείνο της προσφοράς, αφού άνθρωποι με φαγητό και ρούχα βοηθούσαν τους πρόσφυγες.
Από το οδοιπορικό, η κ. Κουρή δεν ξεχνά το θάρρος, τη δύναμη και την αξιοπρέπεια που συνάντησε. «Ποτέ δεν ζητιάνεψαν, δεν μου ζήτησαν τίποτα», σημειώνει για την εμπειρία της από τους πρόσφυγες.
news.in.gr/
